Nie wytrzymał próby czasu. Rzuca się przede wszystkim zachłyśnięcię się estetyką Nowej fali – te ujęcia z ręki, ten chaotyczny montaż, te przesadzone hillbillskie akcenty aktorów (słychać jak powracają do bardziej naturalnej mowy przy intensywniejszych scenach). Chemia między bohaterami na pewno jest. I to właściwie jedyny duży atut filmu. Gloryfikowanie pospolitych bandziorów już nie przejdzie. Zwłaszcza, że film zupełnie zaprzepaszcza jakąkolwiek możliwość przybliżenia tła historyczno-politycznego. Niby są jakieś plakaty F. Delano Roosevelta, niby Bonnie i Clyde janosikują i okradają 'tylko' pieniądze banku, ale to wszystko tylko powierzchowne i pretekstowe. Film nie jest zainteresowany tłumaczeniem przyczyn kryzysu, czy też zejścia bohaterów na złą drogę. Jest zainteresowany tylko nimi i ich rozmowami... W większości zresztą nieinteresującymi. W ogóle dialogi w tym filmie są irytująco sugestywne. Scena w aucie z Velmą-grabarką i na pikniku z matką Bonnie krążą bezsensownie przez kilka minut by dojść to tej samej, oczywistej od samego początku puenty – przypomnieć zabójcom, że i oni na koniec zostaną zabici. I oczywiście zostają. W bardzo kiepsko nakręconej scenie – ale w ogóle każda strzelanina w tym filmie wygląda tragicznie. Podstęp. Zbliżenie. Slow-mo. Turlanie. Dużo krwi. To z pewnością...

Kiedyś szokowało, przecierało szlaki, zwiastowało nowe kino. Dziś sprawia wrażenie aż nadto wykalkulowanego. Wypieszczeni wyglądowo aktorzy tylko to uczucie podnoszą... Paradoksalnie, opowiadając zmyśloną historię Bonnie i Clyde'a, film jest dokładnie taki jak prawdziwe życie jego 'bohaterów' – bezmyślny w swoim buncie, podniecony krwią i za długi o każde morderstwo...