To ciekawe, że nawiązałaś akurat do "Requiem" bo to są te dwa filmy po których obejrzeniu poczułem nieopisaną pustkę i jakieś wyższe uczucie przygnębienia nieznane mi wcześniej. Rzecz w tym, że jeden z nich był dla mnie naprawdę wybitny i mocny, drugi zaś był już tylko mocny i dużo bardziej po prostu życiowy. "Requiem" zalicza się do kina psychologicznego, podczas gdy "Dzieci z dworca ZOO" to kino biograficzne, co za tym idzie bardziej realistyczne. Sam film jest również opisem tego co działo się w Niemczech w tamtych latach, wynika z tego, że nie działo się praktycznie nic, przynajmniej nic co mogłoby zainteresować ówczesną młodzież.
Mur Berliński był w swoim czasie rzeczywistą granicą między strefą wpływów USA, a Układem Warszawskim. Przez co Berlin znajdował się w centrum działań powiązanych z prowadzoną wtedy zimną wojną. Musiało to odbić się na mieszkańcach, którzy nie mogli nawet swobodnie się poruszać po kraju. Paradoksalnie w tym czasie to ludność niemiecka została odizolowana.
Klimat filmu i klimat Niemiec, a przynajmniej Berlina tamtych lat ukazanych w "Dzieciach.." jest na tyle przygnębiający i zimny, ze zaczyna mi być szczerze szkoda osób, które dorastały tam w tym okresie.
Abstrahując od tematów historycznych, a wracając do filmu, muszę przyznać, że sam jego klimat nie podobał mi się w żadnym stopniu, przez co może moja ocena filmu jest trochę zaburzona. Z drugiej strony niekoniecznie bo w mojej opinii relacje między bohaterami były płytkie jak cholera i ograniczyły się do ćpania lub pobieżnych stosunków na linii matka- córka. Praktycznie nie pamiętam, żeby C. i D. w ogóle rozmawiali ze sobą, poruszali jakiekolwiek tematy. Film pokazywał głównie ich zachowanie/ oddziaływanie na siebie co mi wydaje się uproszczeniem i pójściem na łatwiznę. Nie czytałem książki i nie zamierzam, ale zastanawiałem się czy w książce też nikt nie wydawał siebie żadnych odgłosów lub był tak sztywny i sztuczny dopóki czegoś nie wziął, a potem to już tylko te przymrużone oczy...
W ""Requiem" pokazane zostały różne rodzaje uzależnień, przez co film nabiera trochę szerszego kontekstu, a pod względem artystycznym i refleksyjnym wchodzi na wyższy poziom.
Po seansie "Dzieci" można jedynie stwierdzić - dobra zrobili to, co z tego, jakie to ma znaczenie? Można się zagłębić w historię Berlina tamtego okresu lub historię Christiane, ale nie bardzo można analizować film, bo nie ma praktycznie czego. Rzecz w tym, że jest on po prostu słabą ekranizacją mocnej książki. Co nie zmienia faktu, że zrobienie lepszej może było po prostu niemożliwe.

Relacja Christiane i Detlefa była o wiele barwniej i dokladniej opisana w książce. Ogolnie caly film to ledwie namiastka wspaniałej książki. Jest wiele okrojonych wątkow, bądz w ogole nie są opisane. Bardzo polecam najpierw przeczytac.