Marlene Dietrich

Marie Magdalene Dietrich urodziła się w małej miejscowości tuż pod Berlinem. Jej ojciec pracował w policji. Zginął na skutek obrażeń odniesionych po upadku z konia, kiedy córka miała 10 lat. Od lat szkolnych przyciągała uwagę, szczególnie płci przeciwnej. Miewała przelotne miłostki nie tylko ze swoimi rówieśnikami, ale także z nauczycielem. W latach 20. obdarzyła miłością kabaret. Początkowo tylko patrzyła, potem sama zaczęła występować. Grała na skrzypcach i pianinie. W 1921 roku dostała się do szkoły aktorskiej Maxa Reinhardta. Szybko jednak porzuciła scenę na rzecz filmu. Niebawem poznała Rudolfa Siebera, którego w maju 1924 roku poślubiła. Mieli jedną córkę. Mimo, że żyli ze sobą tylko 5 lat, małżeństwem pozostali aż do śmierci Rudolfa w 1976 roku. Marlene próbowała swoich sił w wielu produkcjach, ale dopiero mając 28 lat została odkryta. Udało jej się zdobyć główną rolę kobiecą w "Błękitnym aniele", gdzie partnerowała zdobywcy Oscara Emilowi Janningsowi. Film uczynił z Marlene gwiazdę i zwrócił na nią uwagę Hollywoodu. Pierwszym obrazem Dietrich w fabryce snów był "Maroko", gdzie partnerowała Gary'emu Cooperowi. Marlene otrzymała za tę rolę pierwszą i jedyną nominację do Oscara. Filmy z nią przyciągały tłumy, ale aktorka była niezadowolona, ponieważ powierzano jej wciąż takie same role: kobiet o niskich moralach. Dopiero w produkcji z 1939 roku, "Destry znowu w siodle" Marlene dostała szansę odcięcia się od tego wizerunku. Lata 40. można uznać za lata świetności Dietrich. Niemiecka gwiazda pojawiła się w takich produkcjach, jak "Wysokie napięcie" czy "Zdobywcy". W latach 50. zagościła na ekranach już tylko siedmiokrotnie. Jedną z ostatnich ról zagrała w "Świadku oskarżenia", za którą zresztą posypał się na nią deszcz nagród. Pojawiała się od czasu do czasu na scenie, ale po wypadku, w którym doznała kontuzji nogi, zaprzestała występów. Zmarła we Francji na niewydolność nerek mając ponad dziewięćdziesiąt lat.

Uczyła się w szkole im. Auguste Victoria w Berlinie, którą ukończyła egzaminem maturalnym. Uczęszczała także na lekcje gry na skrzypcach u profesora Dessau. W latach 1919-1921 studiowała w Wyższej Szkole Muzycznej w Weimarze u Roberta Reitza, a potem w Berlinie u Carla Flescha. Z powodu zapalenia ścięgien, musiała przerwać naukę muzyki. Następnie pracowała jako modelka, a także grywała drobne role na scenach Berlina. W roku 1922 zadebiutowała w filmie - zagrała pokojówkę w produkcji Georga Jacoby "Mały Napoleon".

17 maja 1923 roku poślubiła Rudolfa Siebera, a 12 grudnia 1924 roku urodziła się ich córka Maria. Małżeństwo to rozpadło się po dwóch latach. Rudolf zajął się wychowywaniem dziecka, zaś Marlena odwiedzała kolejne łóżka swoich amantów i amantek. Od roku 1925 z powrotem podjęła pracę w teatrze, występując w rewiach i komediach, w Wiedniu i Berlinie. 15 maja 1928 roku odbywa się premiera rewii "Es liegt in der Luft". Piosenka "Wenn die beste Freundin" staje się pierwszym nagraniem płytowym aktorki. W roku 1930 Dietrich podpisuje kontrakt z Paramount Pictures. 1 kwietnia 1930 roku - premiera "Błękitnego Anioła", najsłynniejszego filmu z jej udziałem. W tym samym roku udaje się do Hollywood, gdzie w Paramount gra wampa w siedmiu filmach reżyserowanych przez Sternberga. Za rolę w "Maroko" otrzymuje nominację do Oscara.

Swoje podziwiane na całym świecie nogi każe ubezpieczyć na miliony dolarów. Po zakończeniu współpracy ze Sternbergiem objawia się w rolach komediowych. 9 czerwca 1939 roku Dietrich otrzymuje amerykańskie obywatelstwo. W czasie wojny angażuje się w walkę przeciw hitlerowskim Niemcom. Od 1943 roku występuje w spektaklach dla żołnierzy amerykańskich. W roku 1945 po raz pierwszy od dłuższego czasu odwiedza Niemcy, w listopadzie umiera jej matka. Po drugiej wojnie światowej w filmach grywa już tylko sporadycznie. W roku 1960 wyrusza na tournee po Niemczech Zachodnich. Podczas jej występów dochodzi do zamieszek, z powodu jej zaangażowania na rzecz aliantów.

Po złamaniu kości udowej w Australii, w roku 1975 musi ostatecznie pożegnać się ze sceną. Od tej pory żyje w odosobnieniu, w swoim mieszkaniu w Paryżu. W roku 1979 ukazują się wspomnienia aktorki. Marlena Dietrich zmarła 6 maja 1992 roku w mieszkaniu, w którym spędziła ostatnie lata swojego życia, zaś 10 dni później odbył się - zgodnie z jej ostatnią wolą - pogrzeb w Berlinie, na cmentarzu Friedenau. Ernest Hemingway powiedział o Dietrich: "Gdyby nie miała nic prócz głosu, i tak by ci złamała serce".

Marlena Dietrich (właściwie Marie Magdalene Dietrich) urodziła się 27 grudnia 1901 roku w Berlinie (Niemcy). Jej ojciec był oficerem, później policjantem. Zmarł w 1907, a ojczym (również wojskowy) zginął na froncie w 1916 roku. Matka pochodziła z zamożnej rodziny jubilerów i zegarmistrzów. Marlena marzyła o karierze skrzypaczki, ale uraz ręki uniemożliwił jej to. W 1922 roku zaczęła reklamować buty, biżuterię i galanterię. Wstąpiła także do szkoły teatralnej Maxa Reinhardta. Występowała w kabaretach i rewiach, które z czasem przyniosły jej sukces i sławę. W teatrze odgrywała role w sztukach m.in. Williama Szekspira i George'a Bernarda Shawa. W filmach z początku występowała jako uwodzicielka, flirciara i dziewczyna o lekkich obyczajach. Odkrył ją reżyser Josef von Sternberg. Jej pierwszym sukcesem był film "Zatracona ulica". W 1923 roku Dietrich wzięła ślub z asystentem reżysera Joe Maya, Rudolfem Sieberem. Ich związek formalnie trwał do jego śmierci w 1975 roku, ale od początku "dali sobie wolną rękę". Miała romanse m.in. z Garym Cooperem, Erichem Marią Remarque, Jean Gabinem i aktorem Willi Forstem. W 1929 roku Josef von Sternberg stał się sławny i przyjechał do Berlina nakręcić "Błękitnego anioła", do którego postanowił zatrudnić Marlenę. Ta rola okazała się wprost idealna dla natury Dietrich. Film okazał się wielkim sukcesem. Po przyjeździe do USA, Dietrich i von Sternberg nakręcili jeszcze sześć filmów. Je następne role były dwuznaczne, z podtekstami erotycznymi i sadomasochistycznymi. W "Maroko" aktorka kocha się w legioniście, w "Szanghaj Ekspres" gra prostytutkę Lily. Jej "X-27" był odpowiedzią na "Matę Hari" z jej konkurentką, Gretą Garbo. "Imperatorowa" i "Diabeł jest kobietą" nie odniosły już kasowego sukcesu. Po rozstaniu z von Sternbergiem, Dietrich zagrała w przewrotnej i niedocenianej przez publikę komedii "Pokusa" Franka Borzage'a. Następny film, "Ogród Allaha" Ryszarda Bolesławskiego okazał się totalną porażką. Następna komedia, "Eskapada" też nie została dobrze przyjęta. W westernie z jej udziałem, "Destry znowu w siodle" George'a Marshalla, Marlena wykpiła swój dawny obraz kobiety pełnej erotyki i famme fatale, przez co utraciła wizerunek gwiazdy. "Wysokie napięcie" i "Zdobywcy" nijak wpłynęły na jej karierę. Przełom nastąpił, gdy zaczęła występować w saloonach na froncie i na estradzie. Było to w latach 1944-1945. Estradowe "drugie życie" trwało od lat 50. do połowy 70., gdy poznała znanego kompozytora i dyrygenta Burta Bacharacha. Od końca lat 40. grywała zwykle małe epizody, chociaż udało się jej zabłysnąć w "Sprawach zagranicznych" Billy'ego Wildera. "Trema" to najmniej udany film Alfreda Hitchcocka, gdzie Marlena grała w zasadzie samą siebie. Lepiej wypadła już w "Ranczu złoczyńców", jako starzejąca się samotnie, silna kobieta. Jej brawurowa rola Cyganki-burdelmamy w "Dotyku zła" Orsona Wellesa została dobrze przyjęta. W "Świadku oskarżenia" pokazała w pełni swoją zagadkową naturę. Z filmową karierą pożegnała się obrazem "Zwyczajny żigolo". Marlena Dietrich utrwaliła swój wizerunek na zawsze jako chłodna, zmysłowa kobieta, emanująca erotyzmem i swoistym zagadkowym pięknem. Wydała także swoją biografię "Jestem po to, by mnie kochać".